کد مطلب:29425 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:96
4493. كنز العمّال - به نقل از زِرّ بن حُبَیش -:قرآن را از آغاز تا به فرجام، پیش علی بن ابی طالب علیه السلام خواندم. هنگامی كه به سوره های «حوامیم» رسیدم، فرمود:«به عروس های قرآن رسیدی» و هنگامی كه به آغاز آیه بیست و دوم از سوره «شورا»:«وَ الَّذِینَء َامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّلِحَتِ فِی رَوْضَاتِ الْجَنَّاتِ؛[2] و كسانی كه ایمان آورده اند و كارهای شایسته كرده اند، در باغ های بهشت اند» رسیدم، گریست، به گونه ای كه زاری كردنش بالا گرفت و آن گاه، سر به آسمانْ بلند كرد و فرمود:«ای زِر! بر دعای من آمین بگو» و سپس گفت: «"بار خدایا! از تو فروتنیِ فروتنان، اخلاصِ یقین كنندگان، همراهیِ خوبان، شایستگیِ حقایق ایمان، بهره وری از هر خوبی، سلامت از هرگناه، وجوب رحمتت، موجبات گذشتت، دستیابی به بهشت و نجات از دوزخ را درخواست می كنم". ای زِر! هرگاه قرآن را ختم كردی، این دعا را بخوان؛ چرا كه دوستم پیامبر خدا به من فرمان داد كه به هنگام ختم قرآن، این دعاها را بخوانم».[3].
4492. امام زین العابدین علیه السلام:امیر مؤمنان، هرگاه قرآن را ختم می كرد، می گفت:«بار خدایا! سینه ام را با قرآن، فراخ ساز و تنم را با قرآن به كار گیر، دیده ام را با قرآن بینا گردان، زبانم را با قرآن، گویا ساز و تا هنگامی كه مرا زنده نگه می داری، در [ كار ]قرآن، یاری ام كن؛ چرا كه جز با تو قدرت و توانی نیست.[1].